عباس دوران
خلبان عباس دوران، در سال ۱۳۲۹ در شیراز دیده به جهان گشود. وی پس از اخذ دیپلم در سال ۱۳۴۹ بعد از خدمت سربازی، در سال ۱۳۵۱ وارد دانشکده خلبانی نیروی هوایی ارتش شد. پس از طی کردن دوره مقدماتی پرواز، به آمریکا اعزام گردید. عباس با اخذ نشان و گواهینامه خلبانی، به ایران باز می گردد و با درجه ستوان دومی در پایگاه هوایی همدان مشغول به خدمت می شود. با آغاز جنگ تحمیلی، وی در پست افسر خلبان شکاری و معاون عملیات فرماندهی پایگاه سوم شکاری (شهید نوژه) انجام وظیفه می کند.
شهید دوران پس از مدتی برای ادامه پروازهای جنگی به پایگاه ششم شکاری بوشهر منتقل می شود. هنوز چندی نگذشته بود که عملیات مروارید آغاز می شود و بهترین خلبانان پایگاه از جمله شهید دوران، شهید حسین خلعتبری، شهید یاسینی و سرگرد شهید حسن طالب مهر در آن شرکت می کنند. در یک عملیات متهورانه، شهید دوران دو ناوچه نیروی دریایی عراق را در حوالی اسکله «الامیة» و «البکر» منهدم می کند بسیاری از دوستانش از زبان او شنیده بودند که اگر روزی هواپیمای من مورد هدف قرار گیرد، هرگز آن را ترک نمی کنم و با آن به قلب دشمن حمله ور می شوم.
در آستانه عملیات بیت المقدس، در ۲۹ اسفند ۱۳۶۰، شهید دوران به فرماندهی گروه پروازی انتخاب شد و پانزده نفر از خلبانان تیز پرواز بعد از توجیه لازم توسط دوران، مواضع و عقبه دشمن را به شدت بمباران کردند و راه برای فتح خرمشهر هموار شد. شهید دوران، در مدت ۲۲ ماه حضور در جنگ، ۱۲۰ پرواز عملیاتی داشت.
سرلشکر دوران، در سحرگاه ۳۰ تیر ۱۳۶۱ بر فراز حریم هوایی بغداد به پرواز در آمد و پالایشگاه الدوره را در جنوب بغداد نشانه رفت. وی همه بمب های خود را بر روی پالایشگاه فرو ریخت، اما هواپیمایش در آسمان بغداد مورد اصابت موشک های ضد هوایی قرار گرفت. در حالی که کاظمیان، همراهش، با چتر نجات به بیرون پرید، وی با صرف نظر از خروج اضطراری، هواپیمای فانتوم اف-۴ صدمه دیده خود را که در آتش می سوخت، با هدف ناامن جلوه دادن شهر بغداد، به هتل محل برگزاری هفتمین دوره اجلاس سران جنبش غیر متعهدها کوبید و مانع از برگزاری این اجلاس در عراق شد.
دست نوشته شهید (۸ تیر ۱۳۶۰)
دلم نمی خواهد از سختی ها با همسرم حرفی بزنم. دلم میخواهد وقتی خانه می روم، جز شادی و خنده چیزی با خودم نبرم؛ نه کسل باشم، نه بی حوصله و خواب آلود تا دل همسرم هم شاد شود. اما چه کنم؟ نسبت به همه چیز حساسیت پیدا کرده ام. معده ام درد می کند. دکتر می گوید فقط ضعف اعصاب است. چطور می توانم عصبانی نشوم؟ آن روز وقتی بلوار نزدیک پایگاه هوایی شیراز را به نام من کردند، غرور و شادی را در چشم های همسرم دیدم. خانواده خودم هم خوشحال بودند. حواله زمین را که دادند دستم، من فقط به خاطر دل همسرم گرفتم و به خاطر او و مردم که این همه محبت دارند و خوبند، پشت تریبون رفتم. ولی همین که پایم به خانه رسید، دیگر طاقت نیاوردم. حواله زمین را پاره کردم، ریختم زمین. یعنی فکر می کنند ما پرواز می کنیم و می جنگیم تا شجاعت های ما را ببینند و به ما حواله خانه و زمین بدهند؟ باید با زبان خوش قانعش کنم که انتقال به تهران، یعنی مرگ من. چون پشت میز نشینی و دستور دادن برای من مثل مردن است.